Þjóðarsáttarstjórn

Eftir að hafa horft á stórskemmtilegan kosningaþátt á stöð 2 með formönnum flokkanna er ég á þeirri skoðun að það sem þjóðin þurfi virkilega á að halda eftir klofning og harðar deilur undanfarin misseri sé þjóðarsáttarstjórn. Þar á ég við ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Vinstri Grænna. Ég sé ekki fyrir mér að tveir stærstu flokkarnir fari saman þ.e. Sjálfstæðisflokkur og Samfylking, enda ætti með góðum vilja að vera mun auðveldara fyrir D og V lista að ná saman. Formenn flokkanna þeir Geir Haarde og Steingrímur J Sigfússon eru án efa tveir virtustu og hæfustu stjórnmálamenn landsins um þessar mundir og vel treystandi til að hemja sitt fólk. Með farsælu samstarfi þessara flokka næðist sátt í þjóðfélaginu og grundvöllur skapaðist til að íhuga málefni þjóðarinnar  og framtíð í meira næði en verið hefur síðustu árin. Það má einnig nefna að ein afkastamesta og farsælasta ríkisstjórn Íslands frá upphafi, Nýsköpunarstjórnin var einmitt skipuð Sjálfstæðisflokki og Alþýðubandalagi. Ég er sannfærður um að slíkt stjórnarsamstarf á mikinn hljómgrunn meðal þjóðarinnar og vilji er allt sem þarf til að hún geti orðið að veruleika.

Þungur dómur

Nú er lokið einhverju leiðinlegasta og daufasta handboltatímabili síðari ára á Akureyri. Hið nýja sameinaða lið Akureyri náði að bjarga sér frá falli eftir mikið basl og ekki er hægt að segja að tilraunin fari vel af stað. Liðið lék fyrir hálf tómu húsi í allan vetur og ekki dugði einu sinni að bjóða mönnum frítt á leiki. Það er svo sannarlega af sem áður var er KA liðið troðfyllti KA heimilið á flestum leikjum.

Ástæðan fyrir sameiningunni er sögð vera fyrst og fremst af fjárhagslegum toga og greinilegt að íþróttafélögin eru hætt að líta á sig sem íþróttafélög heldur miklu fremur sem fyrirtæki sem verði að skila hagnaði af starfsemi sinni eða a.m.k. vera rekin á sléttu. Handknattleiksdeild KA hafði safnað skuldum sem að sögn voru helmingur af skuldum félagsins. Ætli knattspyrnudeildin hljóti þá ekki að eiga hinn helminginn og geti búist við rauða spjaldinu þá og þegar. Og deildin fékk þann dóm að ganga til samstarfs við Þór á jafnréttisgrundvelli þar sem staða Þórsara væri svo miklu betri fjárhagslega. Hvernig hægt var að fá það út er mér hulin ráðgáta þar sem Íþróttafélagið Þór hefur verið nánast gjaldþrota og af ýmsum talið vera ein verst reknu félagasamtök í bænum.

En félagsmenn standa frammi fyrir orðnum hlut, samningurinn er til 5 ára og óuppsegjanlegur. Að 5 árum liðnum eru miklar líkur til þess að handboltinn á Akureyri verði nánast liðinn undir lok ef marka má reynsluna af liðnum vetri. Þá verður að telja 5 ár þungan dóm og ekki möguleiki á að sækja um náðun. Hjónabandi er hægt að rifta hvenær sem er þrátt fyrir að þar sé sjálft almættið kallað til vitnis, en samstarfi KA og Þórs í handbolta skal haldið áfram á hverju sem gengur í a.m.k. 5 ár og ef því verður slitið að þeim tíma loknum verður öllu skipt til helminga. Það virðist því borin von að KA muni nokkurn tíma aftur tefla fram handboltaliði í meistaraflokki í handbolta.

Hreinsanir

Hreinsanir hafa nú staðið yfir bæði í Reykjavík og Akureyri á óæskilegum útlendingum sem þvælast um spilandi á harmonikkur, betlandi og sofandi á bekkjum og í almenningsgörðum. Vænum hópi sem gert hafði Reykvíkingum lífið leitt var smalað upp í flugvél til Danmerkur í vikunni og lögreglan á Akureyri tók einnig til hendinni og gómaði grunsamlega aðkomumenn í sínu umdæmi. Þetta munu vera Rúmenar, væntanlega sígaunar og að sögn sendir til að ryðja glæpasamtökum veginn inn í landið. Nákvæmlega þessu höfðu Frjálslyndir varað við, en fengið skömm í hattinn fyrir og flokkurinn úthrópaður sem rasistaflokkur fyrir vikið. Greinilegt er þó að ekki þarf að kjósa Frjálslynda í stjórn, aðrir sjá um að framfylgja stefnunni.

Fórnarkosnaður

Nokkuð hefur borið á því undanfarið að ýmsir sjálfstæðismenn reyni nú að koma Framsóknarflokknum til hjálpar á lokaspretti kosningabaráttunnar. Ástæðan er sú að þeir vilja gjarnan hafa þennan hundtrygga bandamann áfram sér við hlið í stað þess að þurfa að fara í samstarf við flokk með sjálfstæða stefnu og skoðanir. Hér í Norðausturkjördæmi eru margir sem telja mikið hagsmunamál fyrir Akureyringa að fá Höskuld Þórhallsson þriðja mann B-listans á þing. Höskuldur er hinn mætasti maður og besti drengur, en það verður þó að taka fram að verið er að kjósa til alþingis en ekki hreppsnefndar og því ekki höfuðatriði hvar menn eru fæddir. Þá eru einnig margir sem telja það of mikinn fórnarkostnað að bæði Valgerður Sverrisdóttir og Birkir Jónsson skuli fara inn á undan Höskuldi og benda jafnframt á að ekki hafi ráðherrann Valgerður komið miklu í verk fyrir Eyfirðinga þrátt fyrir búsetu á svæðinu. Helst sé að nefna er hún flutti starfsfólk iðnaðarráðuneytisins hálf nauðugt norður í afmælisveislu sína og kom þeim fyrir í gistingu á völdum stöðum eins og frægt var á sínum tíma.

Kastað á glæ

Nú þegar aðeins eru örfáir dagar til kosninga virðist ljóst að Íslandshreyfingin nær ekki inn manni og framboðið því dautt. Skoðanakannanir sýna svo ekki verður um villst að mjótt verður á munum milli stjórnar og stjórnarandstöðu þar sem fylkingarnar eru nánast hnífjafnar að fylgi. Þeir kjósendur sem þó ætla að láta Íslandshreyfinguna fá sitt atkvæði standa nú frammi fyrir þeirri erfiðu spurningu hvort það sé rétt að kasta þannig atkvæði sínu á glæ eða hvort vænlegra sé fyrir málstaðinn að kjósa heldur einhvern sem kemur mönnum á þing og getur þannig unnið málstaðnum gagn. Atkvæði greitt Íslandshreyfingunni jafngildir því að skila auðu.

 

Húsdýra-rasismi

Á aðalfundi Íslenskra kúabænda sem haldinn var á Akureyri á dögunum lýstu menn yfir vilja sínum til að flytja inn norskar kýr til að kynbæta Íslenska kúastofninn. Guðni Ágústsson Framsóknarmaður og landbúnaðarráðherra svaraði því strax til að það kæmi ekki til greina, hinum Íslenska stofni yrði að halda hreinum. Nú vill svo til að ég er algerlega sammála Guðna í því að vernda landnámskúna með sínu litarhafti og geðslagi. Íslendingar hafa staðið vörð um flest önnur þau húsdýr sem fylgt hafa okkur frá landnámsöld. Þannig er til félag Íslensku landnámshænunnar, sauðkindin hefur haldist hrein og engum dettur í hug að kynbæta Íslenska hestinn með blöndun við erlend kyn svo eitthvað sé nefnt. Ég vil halda því fram að þjóðarsátt ríki um verndun þessara stofna.

Þegar kemur að verndun landnámsmannsins sjálfs eða hans afkomenda virðist annað uppi á teningnum og þeir sem láta sér verndun hans einhverju varða eru jafnvel nefndir rasistar. Frjálslyndiflokkurinn sem hefur lýst áhyggjum sínum yfir of  miklu flæði innflytjenda til Íslands hefur því fengið á sig rasistastimpilinn. Ég efast þó um að til lengdar verði hægt að sporna við nánast óheftum innflutningi fólks til landsins og þeirri blöndun sem þá muni eiga sér stað. Það er hins vegar umhugsunarefni hvort rétt sé að fara sömu leið og farin er til verndunar landnámshænunnar. Það væri hægt að taka frá grösugan dal fjarri alfarabyggð þar sem sannir afkomendur landnámsmanna muni búa í vernduðu umhverfi. Þekkt eru t.d. verndarsvæði indíána svo ekki sé nú minnst á Amis-fólkið í Bandaríkjunum.

En án gríns, ef flestum Íslendingum þykir sjálfsagt að halda stofnum húsdýra hreinum, er þá nokkuð undarlegt þó menn vilji staldra við og íhuga framtíð mannsins sjálfs í þessu landi. Hætt er við að verkefni ættfræðinga verði sífellt erfiðari með hverju árinu ef rekja þarf þræðina til Thaílands svo dæmi sé tekið.    Já....það styttist kannske í að hægt verði að loka Íslendingabók endanlega fyrr en varir.

 

Martröð D-listans

Þrátt fyrir langa setu í ríkisstjórn mælist fylgi Sjálfstæðisflokksins í skoðanakönnunum mjög hátt og slagar jafnvel í að flokkurinn gæti fengið hreinan meirihluta í næstu kosningum. Ekki verður það sama sagt um samstarfsflokkinn, Framsóknarflokkinn sem er við hungurmörk í fylgi og vandséð að eigi sér framtíð. Varla verður þó sagt að allar ákvarðanir og gerðir Sjálfstæðisflokksins hafi verið dauðhreinsaðar og hafnar yfir allan vafa, heldur má miklu fremur þakka fylgið klókindum í að þurka af sér óhreinindin í samstarfsflokkinn sem raunar er skítsæll og ekki sérlega vandur að virðingu sinni hin síðari árin.

Nú segir sagan að ýmsir forráðamenn Sjálfstæðisflokksins vakni upp með andfælum á nóttunni af þeirri martröð að þurfa hugsanlega að stjórna einir. Ekki þykir þeim öllum vænlegt að þurfa einir að standa fyrir öllum sínum gjörðum og geta hvergi falist. Það sé eins og að fara í málningarvinnu í sparifötunum og hafa ekki svo mikið sem klút eða druslu til að þurka óhreinindin í. Þær dulur sem flokkurinn hefur notað, t.d. Framsókn og áður Alþýðuflokkurinn hafa látið verulega á sjá eftir notkunina eins og best sést á Framsóknarflokknum í dag. Það mun þó vera ósk D-listamanna að enn megi notast við leifarnar af Framsókn í fjögur ár í viðbót, mylja megi mesta skítinn úr dulunni og stoppa í stærstu götin þannig að ekki falli blettir á hinn glæsta og gljáandi feld Sjálfstæðisflokksins.

 

Þvílíkt bull

Það hefur verið furðulegt að fylgjast með hinum nýju framboðum, Íslandshreifingunni og eldri borgurum. Eftir langt og erfitt stríð tókst þó Íslandshreifingu Ómars Ragnarssonar að berja saman framboðslista í öllum kjördæmum. Fylgi við framboðið er þó mjög lítið og ekkert sem bendir til þess að það geri neitt annað en skaða Vinstri Græna og mjög líklega tryggja áfram núverandi stjórnarsamstarf. Það er enda ekki undarlegt þar sem hreifingin er stefnulaus í flestum málum öðrum en umhverfismálum og jafnvel það tala frambjóðendur út og suður. Blessaður karlinn hann Ómar virðist hafa ofmetið þátttökuna í mótmælagöngunni sem hann hélt gegn Kárahnjúkavirkjun á Laugaveginum í vetur.

Framboð eldri borgara er á hinn bóginn ekki í stakk búið til að skaða einn né neinn. Þeir náðu aðeins að skila inn framboðslista í einu kjördæmi. Eftir innbyrðis átök og deildur meðal aldraðra og öryrkja ásamt að mig minnir miðbæjarsamtökunum, stóð eftir hópur sem blés til sóknar og ákvað að bjóða fram. Ekki vildi þó betur til en svo að forystusauðurinn lenti í tölvuvandræðum og veikindum þannig að listarnir komust ekki til skila á réttum tíma. Gamlingjunum þótti þó ekki nema sjálfsagt að þeir fengju sérmeðferð og horft yrði framhjá lögum svo þeir gætu verið með. Hvernig í ósköpunum getur þessu fólki dottið í hug að það eigi eitthvert erindi á þing, eða nokkrum manni detti í hug að veita slíku framboði umboð sitt til að sjórna landinu þegar það ræður hvorki við tölvur né dagsetningar. 

Fallbarátta munaðarleysingjanna

TILRAUNIN til að búa til sterkt handboltalið á Akureyri með því að sameina lið KA og Þórs virðist vera að mistakast. Liðið sem átti að vera í toppbaráttu og berjast um verðlaun á öllum vígstöðvum mun heyja harða fallbaráttu í deildinni það sem eftir er vetrar.

Þeir voru raunar margir sem ekki spáðu hinu nýja liði "Akureyri" glæstri framtíð þegar lagt var upp s.l. haust. Ákvörðun að ofan, sem hinn almenni félagsmaður hafði lítinn möguleika á að hafa áhrif á, var keyrð fram af offorsi með tilstuðlan bæjarstjórnar sem að sögn myndi standa vel við bakið á hinu nýja liði fjárhagslega.

Harkalegar aðgerðir þjálfara strax í upphafi til þess að afmá merki félaganna KA og Þórs féllu ekki í góðan jarðveg og urðu til þess að ýmsir fylgismenn sneru strax baki við hinu nýja liði. Enn er talað um að heimavöllurinn, KA heimilið, sem er byggt fyrir starfsemi KA í heild en ekki aðeins handboltann, sé ekki í réttum litum, þ.e. gólfið og því verði að breyta!

Áhugi fyrir þessu liði er í lágmarki, sérstaklega hjá fyrrum stuðningsmönnum KA sem finnst mörgum sem miklu hafi verið fórnað fyrir lítið.

Í herbúðum Þórsara, þar sem handboltinn hefur ávallt átt erfitt uppdráttar, virðist áhuginn meiri, enda þjálfarar bæði meistara- og 2. flokks úr þeirra röðum og þess virðist hafa verið gætt að leikmenn frá Þór eigi örugg sæti í hópnum.

Liðið hefur ekki þótt leika skemmtilegan handbolta í vetur, enda að stórum hluta skipað miðlungsgóðum erlendum leikmönnum og Íslendingum komnum af léttasta skeiði.

Langbesti leikmaður Þórs frá í fyrra og raunar sá eini úr þeim herbúðum sem hefði styrkt KA liðið, Arnór Gunnarsson, kaus fremur að leika með Val en Akureyri. Jónatan Magnússon, fyrirliði KA, hélt til Frakklands, Ragnar Njálsson til HK og efnilegasti leikmaður KA í fyrra, Elfar Halldórsson hefur ekki fengið tækifæri með Akureyri og fær aðeins að leika með 2. flokki!

Þá er ekki að sjá að úr miklum fjármunum sé að spila eins og einhverjir bjuggust við, t.d. var ekki hægt að fá í liðið leikmenn sem talið var nauðsynlegt í ákveðnar stöður. Varðandi kvennalið Akureyrar er staðan síst betri þar sem þjálfarar liðsins hættu t.d. í vetur og ástæðan talin vera sú að þeim fannst ekki nægilega vel staðið við bakið á liðinu.

Verst finnst mér þó að áhugi á íþróttinni á Akureyri hefur minnkað og iðkendur yngri flokka hjá KA eru nú færri en verið hefur.

Hvatinn er enda ekki sá sami og áður, ungir krakkar sem áður stefndu að því að leika í meistaraflokki fyrir sitt félag eiga þess nú ekki kost lengur. Þegar þeir hafa lokið leik í 3. flokki verða þeir að yfirgefa uppeldisfélagið KA eða Þór og fara annað, hvort sem það er Akureyri eða félag utan bæjarins.

Eflaust hefur tilgangurinn með stofnun hins nýja félags verið góður, en ég leyfi mér að efast um aðdragandann og hvernig að kynningu í félögunum var staðið. Þá virtust þeir sem í fyrirsvari stóðu vera mjög viðkvæmir fyrir allri gagnrýni og eru eflaust enn.

Mín skoðun var sú að ef aðeins var möguleiki á einu handboltaliði á Akureyri, hefði verið rétt að það lið léki undir merkjum KA. Þar var hefðin og áhuginn, félagið búið að vera í fremstu röð á Íslandi s.l. 15 ár á meðan Þór hafði barist í bökkum með sinn handbolta.

Á sama hátt og KA lagði niður körfuboltann hjá sér fyrr á árum og eftirlét Þórsurum þá íþrótt, þá hefði verið mun vænlegra til árangurs ef Þórsarar hefðu eftirlátið KA handboltann í bænum.

Þetta nýja sameiginlega lið vantar bakgrunn og rætur þar sem áhersla hefur verið lögð á að klippa sem mest á tengslin við KA og Þór, þaðan sem leikmennirnir koma eða eiga að koma.

Liðið er því munaðarlaust og mun eiga erfitt með að fóta sig í framtíðinni nema skrefið verði stigið til fulls og aðrar íþróttagreinar sem tefla fram meistaraflokkum í boltagreinum í bænum, svo sem knattspyrna, körfubolti og blak, muni einnig leika með eitt lið undir merkjum Akureyrar, þannig að KA og Þór verði aðeins uppeldisfélög sem sjái aðeins um yngri flokka starf.

Höfundur er áhugamaður um handbolta og íþróttir almennt.